Η Κυριακή σήμερα είναι του Ασώτου, κατά τον χριστιανισμό. Έχει θέση ο άσωτος σ’ όλες τις κοινωνίες, σ' όλους τους αιώνες, σε κάθε τάξη, πλουσίων και φτωχών, αριστοκρατών και νοικοκυραίων. Σωτήρης από τη μια, αυτός που σώθηκε, άσωτος από την άλλη. Ο χαμένος. Με δική του απόφαση. Με δική του ευθύνη.
Κι έρχεται η θρησκεία, η οποία ιστορικά πριν την πολιτική, πριν τα κόμματα αρχίσουν να πουλάνε λαϊκισμό, για να κάνει το παιχνίδι της, να μαζέψει πιστούς, ευλόγησε τον άσωτο. Έτσι κουλτουριάρικα αποκάλεσε το ρεμάλι. Το χαμένο κορμί. Επειδή η θρησκεία εξ ορισμού άδικη, και λάτρης της αναξιοκρατίας, απευθύνεται στον φουκαρά, στον αδύναμο. Με το κόλπο της συγχώρεσης, και της μετάνοιας κι άλλα τέτοια ψεύτικα.
Ναι, στη συγγνώμην, αρκεί να την εννοεί, να την αξίζει εκείνος που εκτροχιάστηκε και έβλαψε τον άλλον. Ναι, στη μετάνοια, όταν ο άλλος πραγματικά αναγνωρίζει το έγκλημα του.
Ο εναγγελιστής Λουκάς εξιστορεί το παραμύθι, το λένε παραβολή, που δήθεν δίδαξε ο Ιησούς Χριστός για το παλιόπαιδο τον άσωτο. Το μικρότερο γιο μιας οικογένειας, ένα τσογλάνι. Που μάλλον απείλησε, όχι απλά ζήτησε, το μερίδιο του από τον πατέρα του, πριν αυτός πεθάνει. Κι αντί να τον καταδικάζει η θρησκεία, έχει αφιερώσει την προσεχή εβδομάδα στον άσωτο! Και πρέπει οι χριστιανοί να νηστεύουν, για πάρτη του ασώτου. Για όνομα.
Κατ’ αρχήν στέκομαι στο… μερίδιο του ασώτου. Απαράδεκτο! Δεν έχει κανένα δικαίωμα ο γιος στην οικογενειακή περιουσία, η οποία είναι δημιούργημα του πατέρα, αποκλειστικά ανήκει σ' αυτόν, και χάρη στη δική του διαχείριση είναι υγιής. Δηλαδή, τι; Αν ο πατέρας έχει ένα εκατομμύριο ευρώ ή 100.000, ο γιος… δικαιούται αυτό ή το άλλο μερίδιο; Ποσό, το ύψος του οποίου δεν οφείλεται στον γιο. Αν ισχύει αυτό, ότι το τεμπελόσκυλο δικαιούται μερίδιο, τότε η τύχη κι όχι η εργασία, όχι η προσωπική αξία, μπαίνει στην κοινωνική ζωή των ανθρώπων.
Τσεπώνει τα φράγκα του «μεριδίου», που το βρήκε, που δεν το δούλεψε το ρεμάλι και εγκαταλείπει γονείς και τον μεγαλύτερο αδελφό. Κι όταν έφαγε τα λεφτά του μπαμπά στις πουτάνες και στα σκυλάδικα, σ’ ένα σωρό ασωτείες, και έμεινε στον άσσο, τότε επέστρεψε. Όχι για να ζητήσει συγγνώμην, αλλά γιατί δεν είχε να φάει. Γιατί ζούσε χειρότερα από τους δούλους του μπαμπά του.
Άλλο αυτό. Δούλοι, γιατί; Η θρησκεία από τη γέννηση της γιατί κάνει το κορόιδο στην ύπαρξη δούλων; Και γιατί μία ζωή λαμογιάρει με τον κοσμική εξουσία. Μη ξεφεύγουμε.
«Νεκρός ην και ανέζησε, και απολωλώς ην και ευρέθη». Αυτή την ανοησία βάζουν στο στόμα του μπαμπά, όταν περιχαρής δέχτηκε πίσω τον άσωτο. Κι άρχισε να του φέρεται καλύτερα απ’ ό,τι στον εργατικό και αξιοπρεπή μεγαλύτερο γιο. Ο πίνακας Η Επιστροφή του Ασώτου, θέμα αγαπημένο πολλών ζωγράφων, είναι του Ισπανού Μπαρτολομέ Εστέμπαν Μουρίγιο (1617- 1682). Το έργο βρίσκεται στο Εθνικό Μουσείο των Τεχνών των ΗΠΑ, στην Ουώσιγκτον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου